Mens en lijden: brief La Stanza del Figlio

Lieve Eva,

Hoe gaat het nog met jou? Het is lang geleden dat ik je nog gehoord heb. Misschien kunnen we samen eens iets gaan drinken. Ik weet dat je enorm geïnteresseerd ben in film. Daarom schrijf ik deze brief. Voor mijn opleiding bekeek ik’ La Stanza del Figlio’, een Italiaans drama. Je moet deze film zeker zelf eens bekijken. Maar om je te prikkelen geef ik alvast mijn korte mening.

De film gaat over Giovanni en zijn gezin. Hij gaat graag joggen met zijn zoon, ze hebben een sterke band en alles gaat zijn gangetje. Op een dag belt een patiënt dat het echt niet goed met hem gaat, daarom gaat Giovanni diezelfde dag nog langs bij de patiënt. Normaal had hij Andrea beloofd om te gaan joggen, maar omdat hij naar een patiënt moest, ging hij duiken met enkele vrienden. Als hij terugkomt, is er iets verschrikkelijkst gebeurt.

Het is echt een aangrijpende film, waar heel veel gevoel in zit. Verschillende manieren van verwerken komen aan bod en je wordt echt volledig meegesleept in het verhaal.

Ik vind de boodschap achter de film prachtig. Iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken. Maar toch hebben mensen elkaar nodig. Als mensen te maken krijgen met een verlies, weten ze vaak niet hoe ze hierop moeten reageren. Deze film belicht het verwerken uit verschillende hoeken.

Het leven van Giovanni wordt opeens overhoop gegooid. Eerst gaat alles goed in zijn leven, maar door het verlies van zijn zoon, is hij zijn houvast kwijt.

Hij had een hele goede band met zijn zoon en het is dan ook hartverscheurend als je ziet hoe hij afscheid neemt van zijn zoon.

De familie groeit helemaal uit elkaar en ze vinden geen steun bij elkaar. Later in de film komen de ouders van Andrea te weten dat hij een vriendin had. Zijn moeder wil heel graag contact met haar, maar Giovanni wil dit niet. Hij voelt zich er waarschijnlijk niet goed bij doordat hij het verlies nog niet verwerkt heeft.

Uiteindelijk beslissen ze toch om haar te ontmoeten. Ze komt langs en blijft even om te praten met hen. Ze is op doorreis, dus er is nog een vriend van haar mee. Ze moeten eigenlijk doorreizen, maar Giovanni wil eerlijk gezegd dat ze nog langer blijft. Daarom besluit hij om haar en haar vriend die mee was, te brengen naar hun bestemming.

Doordat Giovanni deze beslissing maakt, groeit het gezin terug dichter bij elkaar. Ze leren terug genieten en leren de dood van Andrea een plaats te geven, ook al is dit geen makkelijke opdracht.

Er is echt nagedacht over deze film en dit kan je ook merken. Je wordt echt meegesleept in alle gevoelens. Het is net alsof ik zelf alles beleefde.

Deze film toont zeker aan dat iedereen de dood van een familielid op een andere manier verwerkt. Giovanni weet geen blijf met zijn gevoelens, maar is toch ingetogen. Zijn vrouw daarentegen huilt en vindt het verschrikkelijk. Ze laat haar gevoelens duidelijk blijken aan de rest van haar gezin.
Hun dochter probeert echter verder te gaan met haar leven. Ze probeert alles te vergeten en te relativeren. Dit is natuurlijk geen makkelijke opdracht aangezien haar ouders allebei enorm afzien en voortdurend willen praten over Andrea. Soms wordt ze agressief en weet ze geen blijf met haar gevoelens.

Ze merk je echt dat iedereen een verlies op een andere manier verwerkt en dat iedereen even de pedalen kan kwijt zijn. De filmmaker confronteert zijn kijkers met lijden en leert hen dat het iedereen kan overkomen.


Nog een belangrijk punt in de film is dat op het einde het gezin terug naar elkaar groeit en dat ze opnieuw steun geven aan elkaar. Ik vind dit heel mooi. Hier kun je ook uit afleiden dat het belangrijk is dat je je verlies niet alleen verwerkt, maar dat je ook anderen toelaat in je verwerkingsproces.

Ik weet dat je erg van dit genre films houdt, dus deze film kan je zeker toevoegen aan je lijstje! Ik hoop dat je ‘La Stanza del Figlio’ bekijkt en dat je jouw bevinding ook eens mailt naar mij.

Je zal versteld staan van de manier waarop je je zal laten meeslepen in het verhaal.

Heel veel groetjes,

Annelien